Θεατρική Παρασταση

Η Πόρνη από πάνω..

.... με την Κατερίνα Διδασκάλου  στο θέατρο ΝΕΟΣ ΑΚΑΔΗΜΟΣ. Δεν είναι κακό να βλέπεις πως αισθάνεται η άλλη πλευρά... Δεν είναι κακό να νιώθεις τα συναισθήματα του άλλου. Δεν είναι κακό να καταλαβαίνεις να συνεδητοποιεις πόσο κακό μπορεί να κάνεις... με το βα φέρεσαι όπως σ έχουν μάθει.

Και η Ελληνική κοινωνία διδάσκει διδάσκει πράγματα αρχές κατευθύνσεις ακόμα και σήμερα πάντα στο χθες και ίσως στο αύριο. 

Και μια γυναίκα η Κατερίνα Διδασκάλου η πανίσχυρη σύζυγος του Δούκα στις άγριες Μέλισσες μας έδειξε την αγωνία της να βιώσει ως μια απλή γυναίκα μια απλή σύζυγος και να ξεφύγει από τα δεινά της πατριαρχίας όπως τα βιωνε σε έναν τόπο της χώρας μας.

Και πως άραγε ξέφυγε από τα δεσμά της; δεν υπάρχουν πολλές επιλογές και αυτές που υα ξανά κακό στον εαυτό της δεν τις χρησιμοποίησε.. 

Μέσα στο στενά διαμορφωμένο υεατρο του νέου Ακαδημου.. βρήκαμε μια όαση στο πως προέβαλε τα δεινά που περνούσε. Πως τρολαριζε ελληνική κοινωνία και καταστημενα και πόσο η "παρεα" της ή ΠΟΡΝΗ ΑΠΟ ΠΑΝΩ την έκανε να τη χρησιμοποιεί και να βιώνει μέσω αυτής τη χαρά που δεν είχε.

Και ήταν απλή η χαρά και όχι κάτι πιο πάνω απ το να νιώσει άνθρωπος!

13ος χρόνος που παίζει η παράσταση...

Καταλαβαίνω το λόγο και θα ήταν καλό όλοι μας να το βλέπαμε... Καλό βράδυ 

Ταξιδεύουμε...

Ο καιρός είναι μουντος... Σταλες βροχής με λίγη σκόνη πέφτουν.  Στη διαδρομή μέχρι τη Σάμη ερημιά. Ξεκίνησα νωρίτερα για να μη με ενοχλούν τα αυτοκίνητα. Άλλωστε όταν είσαι μόνος πρέπει να το απολαμβάνεις. Και η διαδρομή που πρέπει να κανεις δίπλα από τον Αινο σε αποζημιώνει. Δεν ήθελα ήλιο σήμερα....

Στο λιμάνι επικρατεί η ίδια ηρεμία.  Κάποια αυτοκίνητα έχουν ήδη έρθει και οι οδηγοί τους περιμένουν υπομονετικά με τον καφέ στο χέρι . Κάποιες σκόρπιες συζητήσεις από τους ντόπιους γύρω γύρω. Η ώρα είναι πρωινή και σίγουρα κάνεις δεν είναι χαρούμενος που αφήνει το νησί μας.

Βγάζω φωτογραφίες γύρω γύρω τα τοπία.. κάπου απέναντι είναι η η Αγία Ευθυμία κάπου πιο κει ο Καραβομυλος και κάπου πίσω μου είναι τα σπήλαια Μελισσανη και Δρογαράτη.

Δεν επισκέφτηκα σ αυτό το ταξίδι το νεκροταφειο.  Δεν χαιρέτησα. Έχω ακόμα μια ευκαιρία...

Ξάφνου ένα ζευγάρι με δύο μωράκια αλλοδαποί μου ζητάνε να τους βγάλω μια φωτογραφία.. Mister.... could you take a photo of us.... και το κανω με μεγάλη ευχαρίστηση...

Με φόντο το πλοίο που πλησιάζει σιγά σιγά το λιμάνι. Ήρθε η ώρα. Θα πρέπει να αποχαιρετήσω. 25η Μαρτίου σήμερα και βρίσκομαι μακριά από εστίες οικογένειας.  Σπάνιο. Δε θέλω να το κάνω συχνά. Δεν μπορώ...

Ο έλεγχος των εισιτηρίων γρήγορος και παρκάρουμε στο αμπάρι.  Ανεβαίνω στο βασικό χώρο και εξερευνώντας τους γύρω , όλο τουρίστες... και ντόπιοι που πάνε σε κάποια δουλειά. Φοιτητές και φοιτήτριες που επιστρέφουν στη χολή τους σε Πάτρα και Αθήνα και αλλού όπως αυτή που με κοίταξε με χαμόγελο την ώρα που κοιμισμένος προσπαθούσα να πληρώσω έναν καφέ μήπως ξυπνήσω.

Δε θέλω να κάτσω μέσα δε θέλω να βρω γνωστούς αν και βρήκα χαιρέτησα και είπα τα τυπικά.

Η θάλασσα λάδι.ενταξει όχι και τόσο.  Ήταν τουλάχιστον όταν ξεκινήσαμε αλλά στο λιμάνι πάντα είναι λάδι. Στο σπίτι είναι πάντα λάδι ακόμα και αν ανακατεύεται ακόμα κι αν τηγανιζεται ακόμα ακόμα ακόμα... εκει βρίσκεις απαγγιο κι απανεμι. 

Ταξιδεύουμε.  Το ταξίδι θα διαρκέσει τρισιμισυ ώρες.υπομονη και εντυπωση.... εντυπωση όλης της εμπειρίας που πρόκειται να ζήσουμε μέχρι να ξαναπιάσουμε τιμόνι. 

Κάθομαι έξω. Με πνιγει το μεσα .κρύο δεν κανει.  Αέρας φυσά χωρίς πολύ κύμα.. Κάποιο κεφάλι τυλίχθηκε με σκούφο.... ένας τύπος καπνίζει την πιπα του... το προσωπικό του καραβιου γυρνάει γύρω γύρω σα μέλισσα...και γω γράφω... Καλό μας ταξιδι

Πέρασμα από το Αργοστολι

Η αλήθεια είναι πως δεν είναι κι από τις καλύτερες μέρες για να χαρώ μια βραδιά στο Αργοστόλι... Αναμνήσεις εικόνες από το παρελθόν έρχονται και προσπαθούν να μου αποσπάσουν την προσοχή... να μου θυμίσουν πως κάποτε έζησα εδώ κάποτε ήμουν τακτικός και τώρα θα πρέπει να ακολουθήσω το δρόμο του απλού επισκέπτη.. 

Ξεκινώντας από το Λιθοστρωτο και περπατώντας το κοιτάζοντας αριστερά δεξιά αρχίζω να βλέπω μέρη που πέρασα και έζησα μικρός, φοιτητής και μεγαλύτερος... Περνώντας από την πλατεία Καμπάνας η οποία πια έχει γίνει πολυσύχναστη το καλοκαίρι αλλά και ικανός επισκεπτομενη στις 22 Μαρτίου ανοίγεται μπροστά μου οδρομος που κάποτε έκανα ποδήλατο και πήγαινα να ρίξω ένα ΠΡΟΠΟ για τον πατέρα μου στο τέλος τους δρόμου... νύχτα...για μένα τότε επανάσταση....

Περπατάω σιγά σιγά προς πλατεια αλλά θα πρέπει να περάσω πρώτα από τα κλασικά μαγαζιά της αγοράς τα οποία τα βλέπω και θυμάμαι τα μαθητικά μας χρόνια...

Τότε που ο στόχος μας ήταν να καταφέρουμε να πάμε σε ένα club  για να δείξουμε και μεις πως είμαστε μέσα στα πράγματα.

Όταν το καταφέρναμε σε μόνιμη βάση ως φοιτητές το αποζητάγαμε σαν παντρεμενοι και τελικά με το ένα ή με το άλλο το βρίσκουμε σαν έξοδο ως "εμπειροι" πια σε λίγο προχωρημένη ηλικία μετά τα πρώτα ήντα...

Να όμως που τελικά στο Havana club βρήκαμε τη ζωντάνια που ζητάγαμε παλιοί και καινούριοι... με υπέροχη μουσική από τα παλιά και από τα νέα για όλες τις ηλικίες! Καίει και ....πάλι χορός στα beat του έμπειρου dj... συγνώμη πρέπει να ... χορέψω!

in the power of love u2

Ο χορός συνεχίζεται..   Έχει αραιώσει Ο κόσμος στην αίθουσα..  και έτσι έχεις τη δυνατότητα να κινηθείς στο χώρο να κοιτάξεις γύρω να απλώσεις τα χέρια σου να κάνεις φιγούρες...

Η μουσικη καμία φορά γίνεται κουραστική όταν είναι μονότονη. Τότε όμως σου δίνεται η ευκαιρία να κοιτάξεις γύρω σε όλες τις κατευθύνσεις.  

Στη "συντήρηση " δηλαδή στην ξεκούραση που προκύπτει από την αδράνεια της μονοτονία εσύ ανακαλύπτεις... τα φώτα τριγύρω  αναβοσβήνουν...

Δεν μπορείς να.μην παρασυρθεις από το ποτάμι... του χορου..

Η τάδε κάθεται στο τραπέζι... δε συμμετέχει.  Ο τάδε με αργά αλλά σταθερά βήματα χορευτικά προσπαθεί να προσεγγίσει και να της τραβήξει την προσοχή...

Τς ματια συναντιουνται...και αποφεύγονται..  η σκηνή επαναλαμβανεται. Θέλει θάρρος...

"Τι να κάνω λέει το τραγούδι... τον εαυτό μου χάνω...

Sweet dreams are melodies....

Somebody wants to use you...

 Ο κήπος ο κήπος είναι το ησυχαστήριο...εκεί που σκέφτεσαι ότι πέρασες όλη τη νύχτα απλά χορεύοντας..  απλά κοιτώντας απλά συμμετέχοντες σε μια μυσταγωγία του ποτού της κίνησης και της αειθαλής του καπνισμενου τσιγάρου ηλεκτρονικού η μη... 

Η μουσικη ακούγεται από μακριά σαν αχος.... αναλόγως που κάθεσαι ξεκάρφωτο από την παρέα μπορεί να σε Πάρου σα σερβιτόρο η φύλακα του μαγαζιού....

Σε χαίρετανε κιόλας......

Αλλάζει το κλίμα δυναμώνει η μουσική.  Μήπως να συνεχίσω; μήπως να μπω; μήπως να κάτσω απλά εδώ ώστε να τελειώσει η βαρδια;

Δεν ξέρω ...

Και που πήγε η power of love των U2???? Είναι εδώ...η....άλλου;

Ανθρώπινες σχέσεις νο 2

Αναφερόμαστε σε ένα κλαμπ. Βρισκόμαστε σε ένα κλαμπ. Χορεύουμε σε ένα κλαμπ. Ο χώρος βριθει από ζωή. Όλες οι ηλικίες "συνοστιζονται"  σε ένα χώρο που .... δεν έχει χώρο. Παρέες πιάνουν τραπέζια και περιοχές και τις οριοθετούν. Εκεί θα είναι ο τόπος δράσης. 

Η μουσικη; απ όλα... αλλά όπως και να το κάνουμε το ροκ σκίζει! Είμαστε και κάποιας ηλικίας.... αλλά εδώ που είμαστε δεν παίζει ρόλο. Ρολο παίζει η διασκέδαση και μόνο! Τίποτε άλλο! 

Λικνιζομαστε όλοι στο χορό! Να μιλήσεις σχεδόν αδύνατο αλλά πολλές φορές φορές απαραίτητο  καθώς θα πρέπει εκτός από το να δείξεις ότι είσαι εδώ παρών και δραστήριος χρειάζεται να τονίσεις τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σου! Στη ουσία αυτά που τονίζεις είναι μια μπυροκοιλια από δω έως το άπειρο... αλλά δε σε νοιάζει!

Σε νοιάζει μόνο ο ή η απέναντι που προσπαθείς να κερδίσεις ένα χαμόγελο μια ματιά ένα σημάδι πως κάποιος σου δίνει σημασία...

Και χορεύεις και ξεσπας! Και πορωνεσαι! Πως γράφεται άραγε η λέξη σωστα; .... είναι και η βότκα που δε βοηθάει αλλά δε με νοιάζει... απλά γράφω για να περιγράφω... αλλά δεν μπορώ να αδιαφορισω και για ότι γίνεται γύρω μου ... θα πρεπε; δεν ξέρω το ψάχνω... ψάχνω τα πατήματα...έτσι ειnαι οι ανθρώπινες σχέσεις...

Πατήματα που οδηγούν σε καταστάσεις χειμαρρωδεις περιπετειωδεις ανούσιες η και καταστροφικες...αλλά δεν μπορείς χωρίς πατήματα... αν δεν κινηθείς δεν κερδίζεις εμπειρία...

Και η εμπειρία είναι να κάνεις την κινηση να προσπαθήσεις να κηνυγησεις να σε κυνηγήσουν και να νικήσεις η να φας μια ξεγυρισμενη χυλόπιτα...

Αλλά και πάλι συνεχίζεις αναπνέεις το τσιγάρο που δε θέλεις τη μυρωδιά του ιδρώτα του ποτού της χαράς ακόμα και της λύπης και ζεις... συγνώμη τώρα συνεχίζω χορό!

Στο τέλος όμως τελικά τι μενει; Μίλησες; γνωρισες; επαιξες; είναι τα ερωτήματα που σε βασανίζουν.  Ενώ δε θα πρεπε. Είναι το κολημα στο παλιό είναι ο φόβος για το καινούριο.  Είναι το πάτημα του θάρρος και το περπάτημα σε ένα νέο κόσμο που δεν τον ξέρεις η δε θα θελες να τον ξέρεις... 

Και γιατί να μιλήσεις αν δε θες να μιλησεις; ενώ... θες να μιλήσεις... Και γιατί να γνωρίσεις με το ζόρι;

Το ταξί τα απορροφά όλα... ξεκινώντας την εάν μέρα...

Φευγουμε...